Rozdział 86.

Usiadłam po turecku na łóżku i oparłam się plecami o ścianę. Chwilę później blondyn siedział naprzeciwko mnie. Wziął głęboki oddech i popatrzył na mnie tymi czarującymi tęczówkami.

- Przepraszam – wydusił po chwili i już chciałam się odezwać, ale kontynuował. – Poniosło mnie.

Nie chcę, żebyś myślała, że ci nie ufam. Po prostu byłem cholernie zdenerwowany, bo się bałem i nadal się boję. Boję się, że nagle znikniesz i zdasz sobie sprawę z tego, że to nie mnie kochasz. Dlatego się zdenerwowałem, gdy zobaczyłem to zdjęcie. Nie chciałem robić awantury. Masz prawo mieć znajomych, ale zrozum mnie. Jesteś tak strasznie daleko ode mnie i nie wiem, co się z tobą dzieje w danej chwili, a to mnie wykańcza. Przepraszam Kat, wybacz mi.

Słysząc jego wypowiedź moje oczy momentalnie się zaszkliły. Nie potrafiłam wydobyć z siebie żadnego słowa. Nie potrafię się na niego gniewać, zbyt wiele dla mnie znaczy.

- Chodź tu – powiedział cicho rozkładając ręce.

Chwilę później siedziałam już wtulona w blondyna. Brakowało mi tego.

*perspektywa Perrie*

- Myślicie, że się pogodzili? – zapytał nagle Liam.

- Pewnie, że tak – odpowiedziałam uśmiechając się.

- Skąd wiesz? – dopytywał Josh.

- Intuicja – zaśmiałam się. – Poza tym długo nie wracają, więc na pewno już jest...

- Co jest? – usłyszałam śmiech Nialla.

Wszyscy odwróciliśmy się w stronę, z której dobiegał głos blondyna. Stał w progu trzymając za rękę stojącą obok siebie Katrin. Na ich widok uśmiech na mojej twarzy zrobił się dużo większy. Byli najlepszą parą jaką kiedykolwiek widziałam. Ich szczęście wyczuwalne było w całym pomieszczeniu.

- Mówiłam – zwróciłam się do Josha i Liama.

- Tak, tak. Mówiłaś – przyznali.

- Co mówiłaś? – zapytała zdezorientowana Kat.

- Że się pogodziliście – odpowiedział jej Harry.

Po chwili w cały pomieszczeniu rozległ się dźwięk telefonu, jak się okazało - należącego do loczka. Chłopak spojrzał na wyświetlacz, a na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech i po chwili wybiegł z salonu. Jedyne, co jeszcze usłyszeliśmy to jego wbieganie po schodach i ciche "cześć kochanie". Jak słodko.

- Czyżby Alex? – zaśmiał się Lou.

- Zdecydowanie tak – zawtórowała mu brunetka.

Długo siedzieliśmy w salonie rozmawiając na przeróżne tematy. W międzyczasie dołączył do nas Harry przekazując nam pozdrowienia od Alex. Dołączył do naszej rozmowy, która trwała do około 1. w nocy.

*perspektywa Katrin*

Obudziłam się przed 11:00. Siedziałam na fotelu wtulona w ramię Nialla, a po drugiej stronie siedział Josh oparty o mnie. Wszyscy spali. Wszyscy oprócz Harrego. Delikatnie zeszłam ze swojego miejsca nie budząc przy tym nikogo i skierowałam się do kuchni. Tam również nie dostrzegłam loczka. Jednak zauważyłam go z okna. Stał na tarasie i wgapiał się w jakąś polanę. Nalałam sobie do szklanki soku pomarańczowego i wyszłam do przyjaciela. Na początku mnie nie zauważył.

- Hazz? – odezwałam się cicho, żeby go nie przestraszyć.

Odwrócił się w moją stronę i posłał mi uśmiech.

- Już wstałaś? – zapytał, a ja podeszłam, by stanąć obok niego.

- Jak widać – odpowiedziałam i spojrzałam na niego. – Co jest?

- Nic. Tak tylko sobie myślę.

- Ty myślisz? – zażartowałam zakrywając dłonią usta.

- Czasami się zdarza – wybuchł śmiechem, a ja mu zawtórowałam.

- Dobra, a teraz poważnie. O czym myślisz?

- O wszystkim. Zaczynając na tym, co było kiedyś, a kończąc na tym, że dzięki tobie jestem z Alex i jestem cholernie szczęśliwy.

- Czyli myślisz ogólnie o życiu. Ostatnio też miałam takie przemyślenia.

- Doszłaś do jakiegoś wniosku?

- Zdecydowanie tak. Doszłam do wniosku, że jestem szczęściarą.

- Dlaczego? – zapytał zdziwiony.

- Bo mam was, czyli przyjaciół. W Polsce mam znajomych oraz dwójkę przyjaciół. Poza tym mam rodziców, którzy zaczęli zwracać na mnie uwagę. Jest Josh, który wiem, że mnie kocha. No i jest jeszcze Niall, który jest jedyną osobą, którą darzę tak wielkim uczuciem jakim jest miłość. Jestem pewna swoich uczuć, mimo iż kiedyś myślałam, że miłość nie istnieje, a jest to tylko chwilowe odczucie szczęścia. Jednak tak nie jest i teraz to wiem.

- Dobrze, że uzyskałaś pozytywny wniosek. W sumie ja też taki uzyskałem. Jedyne czego mi brakuje to mamy i siostry. Strasznie za nimi tęsknię.

- Nie możesz ich odwiedzić?

- Teraz nie. Na razie nie mamy wolnego i czeka nas ciągła praca. Jak dziś.

- Co macie dziś?

- Wywiad.

Pokiwałam głową na znak, że zrozumiałam i upiłam łyk soku. Wpatrywałam się w polanę tak samo jak Hazz, który po chwili zabrał mi szklankę i zaczął pić mój sok. Zmierzyłam go morderczym

spojrzeniem i już miałam coś mówić, ale poczułam silne ramiona oplatające moją talię. Zaśmiałam się wiedząc, że to blondyn i odwróciłam przodem do niego. Chłopak chciał mnie pocałować, ale ja się odsuwałam, co Styles komentował śmiechem, po czym zrobił nam zdjęcie, które po chwili trafiło na TT. Pokiwałam z politowaniem głową i patrzyłam jak loczek wchodzi do mieszkania. Zostałam sama z Horanem, który szczerzył się w moją stronę.

- Puścić mnie? – zapytałam robiąc smutną minkę.

- Jasne – zaśmiał się poruszając brwiami. – Pod jednym warunkiem.

Spojrzałam na niego pytająco, na co on wskazał na swoje usta. Zaśmiałam się i pokiwałam twierdząco głową. Puścił mnie, a ja cmoknęłam go w nos i uciekłam do domu. Wiedziałam, że mnie goni, bo go słyszałam, więc wbiegłam na górę i próbowałam się gdzieś schować, jednak marnie mi to szło, bo gdy tylko prawie sięgałam klamki od swojego, starego pokoju czułam jak blondyn łapie mnie w talii i już po chwili byłam przerzucona przez jego ramię. Śmiałam się i krzyczałam, żeby mnie postawił, co on komentował tylko śmiechem. Chwilę później wpadł do swojego pokoju, rzucił mnie na łóżko, usiadł na mnie okrakiem i zaczął łaskotać. Wiłam się, śmiałam i piszczałam, ale on nie reagował. W końcu przestał, nachylił się nade mną i pocałował. Spojrzałam na niego z grymasem, gdy nagle się ode mnie oderwał, na co on tylko się wyszczerzył.

- Za 30 minut wyjeżdżamy! – usłyszeliśmy krzyk Liama z dołu.

Zdezorientowana odwróciłam się w stronę zegarka, którego wskazówki ukazywały godzinę 11:45.

Szybko zebrałam się z łóżka, bo jak zauważyłam Niall już biegał po pokoju i szukał jakichś ubrań, na co ja się zaśmiałam. Wyciągnęłam ze swojej torby sukienkę i marynarkę, po czym udałam się do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, wysuszyłam włosy, które następnie wyprostowałam, umalowałam rzęsy i założyłam na siebie wybrane ubrania. Następnie zbiegłam na dół w poszukiwaniu miejsca, gdzie zostawiłam wczoraj swoje czarne lity. Stały przy kanapie. Założyłam je i poszłam do kuchni, gdzie usiadłam przy stole obok Pezz. Wzięłam swój telefon i przeglądałam TT.

- Ile będziesz tam siedziała? – odezwała się po chwili blondynka.

- Nie mam pojęcia, a co?

- Nie mam dziś planów i myślałam, że może byśmy gdzieś wyskoczyły.

- Jak tylko wyjdę napiszę ci sms'a i się spotkamy, ok?

- Jasne. Będę czekała.

- Przy okazji spędzimy trochę czasu zanim wyjadę.

- Kiedy nas opuszczasz?

- Dziś.

- Co?!

- Niestety. Jutro mam szkołę. Już i tak dzisiaj ją opuściłam, no i jeszcze wczoraj.

- Rozumiem. Ale masz do mnie dzwonić!

- Pewnie, że tak. Wiem. Masz na jutro plany?

- Jutro mamy sesję, a później najprawdopodobniej zaciągnę do mnie dziewczyny i będziemy siedziały.

- Dlaczego ja ich jeszcze nie poznałam? – zapytałam.

- Możesz ich poznać dzisiaj. Pewnie siedzą i się nudzą, więc mogę ich wyciągnąć jak chcesz.

- No ok. To zadzwoń do nich i się z nimi umów, a ja później do was dojdę, a co do jutra to u mnie pewnie będzie siedziała Alex i Eryk też, więc moglibyśmy pogadać na skype.

- Świetny pomysł. To później wszystko ustalimy, a teraz idę do domu się przebrać i zadzwonić do dziewczyn – cmoknęła mnie w policzek i poszła do drzwi. – Pa chłopcy!

- Pa Pezz! – usłyszałam ich krzyk z różnych części domu i trzask drzwi oznaczający wyjście dziewczyny.

Zaśmiałam się widząc jak Louis biega w poszukiwaniu swojej koszulki, a Harry spodni. Jacy oni są nie ogarnięci, to ręce opadają. Dodałam tweet i sprawdzałam wieści ze szkoły. Po chwili dostałam odpowiedź od Philipa mimo iż nie oznaczałam go w swoim tweet'cie. Oczy prawie wyszły mi z orbit, gdy zobaczyłam, że on ma mnie w obserwowanych. Szybko odpisałam również jemu i tak doszło do krótkiej wymiany zdań między nami. Nie mogłam uwierzyć, że piszę ze swoim idolem. Gdy dochodziła 12:40 chłopaki wybiegli z domu, a ja wyszłam za nimi. Pożegnałam się z nimi informując, że mam o 20:00 lot do domu, co skomentowali głośnym i przeciągłym jękiem. Pokiwałam głową, dałam każdemu buziaka w policzek i ruszyłam spacerkiem w stronę biura. Swoją drogą dawno tam nie byłam. Po 15 minutach byłam już w windzie, a po chwili z niej wysiadałam. Oczywiście każdy przywitał mnie mocnym uściskiem, a do tego Sophie dosłownie się na mnie rzuciła i nie chciała puścić. Wszyscy rozeszli się do swoich biur i zostałam sama z Chrisem. Po chwili jednak drzwi windy z powrotem się rozsunęły i wysiadł z nich starszy mężczyzna w garniturze. Uśmiechnęłam się szeroko widząc mojego idola we własnej osobie. Nadal nie wierzyłam w fakt, że to dzieje się naprawdę. Podszedł do mnie i przedstawił się podając mi rękę.

- Miło cię poznać Katrino – uśmiechnął się promiennie, co ja odwzajemniłam.

- Przyjemność po mojej stronie panie Jones.

- Po prostu Philip.

- Dobrze.

- Masz 17 lat, prawda? – zapytał, gdy usiedliśmy na czarnej, skórzanej kanapie.

- Dokładnie tak.

- To niesamowite jak wielki masz talent w tak młodym wieku. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

- To naprawdę wiele dla mnie znaczy.

- Od kiedy zaczęłaś swoją twórczość?

- Zaczęłam, gdy miałam 6 lat i zobaczyłam pana prace w galerii sztuki. Zainspirowały mnie. Rysowałam różne rzeczy, dobierałam do nich kolorystykę i technikę. To była moja pasja i dopóki nie zaczęłam pracować w tej firmie rysowałam tylko dla siebie.

- Dużo masz swoich prac?

- W moim domu jest ich bardzo dużo. Chwilami nie mam gdzie ich położyć.

Zaśmiałam się, a mężczyzna mi zawtórował. Całe spotkanie minęło już luźniej niż początek. Zaproponował mi współpracę i powiedział, że gdybym była dłużej w Londynie to mam do niego zadzwonić albo napisać i stworzymy coś razem. Byłam w szoku słysząc jego przeróżne propozycje.

*perspektywa Perrie*

Siedziałam przed telewizorem rozmawiając z Jade, Leigh-Anne i Jesy, które przyszły niedawno. Omawiałyśmy wszystko, co było możliwe. Uwielbiałam spędzać z nimi czas, są cudowne. Śmiałyśmy się jak głupie, gdy usłyszałam dźwięk sms'a. Z uśmiechem odczytałam treść, którą przysłała mi Kat.

Boże. Mój idol jest moim fanem, dasz wiarę?! Wariuję.

Bądźcie za 15 minut w Starbucksie. Do zobaczenia. xx

Przekazałam informację dziewczynom, po czym ubrałyśmy się i ruszyłyśmy do kawiarni. Gdy do niej weszłyśmy od razu zobaczyłam przy jednym ze stolików Kat. Podeszłam do niej i lekko przytuliłam, po czym przedstawiłam dziewczyny, złożyłyśmy zamówienia i usiadłyśmy. Miliony tematów, od którego zacząć...

*perspektywa Nialla*

- Nie! Zaczekaj. Zaraz po ciebie przyjadę. Do zobaczenia – powiedziałem stanowczo rozłączając się.

- Gdzie jedziesz? – zapytał nagle Lou.

- Po Kat. Dziewczyny już się rozchodzą, czyli zadzwoniłem w porę. Zaraz wracamy.

Dochodziła 17:00. Czyli nie miałem zbyt wiele czasu, żeby nacieszyć się faktem, że dziewczyna jest w Londynie, więc chciałem spędzić z nią jak najwięcej czasu. Po chwili byłem już na miejscu i zobaczyłem czekającą dziewczynę, która wsiadła na miejsce obok. Uśmiechnąłem się i ruszyłem.

- Ty wiesz, że dom to nie w tą stronę, prawda? – zapytała nagle.

- Oczywiście, że wiem.

- To dlaczego jedziesz tu?

- Zobaczysz – uśmiechnąłem się w jej stronę.

- Niall, gdzie my jedziemy.

- Niespodzianka. Cierpliwości skarbie.

_____________________________________________

hej, hej. ;)

mamy kolejny rozdział.

i na innych moich blogach też już są.

miłego czytania. ;3