Rozdział 43.

Pociągnęłam je do siebie i ujrzałam wysoką blondynkę. Stała przed drzwiami i wrogo mierzyła mnie wzrokiem. Skądś ją chyba kojarzyłam, a może tylko mi się wydawało?

- Mogę ci w czymś pomóc? – zapytałam po dłuższej chwili milczenia.

- Ty jesteś tą dziewczyną, która na zdjęciach w necie przytula się do Harrego?

Mówiła na jednym tchu, poza tym jej wypowiedź była tak przesiąknięta złością, że dało się ją wyczuć na parę kilometrów. Otworzyłam szerzej oczy i z uwagą jej się przyglądałam. Czyżby to była dziewczyna Hazzy? Ale przecież nic nie wspominał. Mi by powiedział, prawda? Uniosłam jedną brew i już chciałam coś powiedzieć, ale pod mieszkaniem pojawił się samochód Louisa, z którego chłopak po chwili wysiadł i zaczął kierować się w naszą stronę. Gdy zobaczył blondynkę na chwilę przystanął i zrobił wielkie oczy, po czym szybkim krokiem podszedł do nas.

- Taylor? – zapytał jakby niedowierzał. – Czego chcesz?

- To ty ją znasz? – zapytałam zdezorientowana.

- Ty pewnie też. Jestem przecież Taylor Swift – wtrąciła dziewczyna, a ja popatrzyłam na nią dziwnym wzrokiem.

- Taylor... jak?

- Taylor Swift, najlepsza piosenkarka pod słońcem – wyszczerzyła się, a ja nadal patrzyłam na nią dziwnym wzrokiem.

- Czekaj chwilę – wyjęłam telefon i wybrałam numer Alex, dziewczyna po sygnale odebrała. – Hej Alex. Powiesz mi kto to jest Taylor Swift?

- Hej Kitty, pewnie już mówię – usłyszałam głos przyjaciółki, a Swift prawie zabijała mnie wzrokiem podczas, gdy Lou ledwo co opanowywał śmiech. – Więc pamiętasz, co pokazywałam ci zdjęcia blondynki w necie i mówiłam, że jej nienawidzę? No to właśnie jest ona. Później puściłam ci jej piosenkę...

- Czekaj to ta, co pisze piosenki o swoich byłych i miała ten teledysk z kozą?

- Tak, tak! To ta!

- Boże. Zdecydowanie wolałam tę kozę. Dobra kończę, dzięki za info, do zobaczenia jutro!

- No pa.

Rozłączyłam się i spojrzałam na Tomlinsona, który już od powstrzymywania śmiechu miał świeczki w oczach, natomiast wierzcie mi, że gdyby wzrok mógł zabijać to "wielka" Swift, by mnie zamordowała. Jeszcze nikt nie patrzył na mnie z takim szaleństwem w oczach jak ona. Może powinna się leczyć?

- Więc droga des... Znaczy Taylor. Tak bardzo miło mi cię poznać – mój głos był tak przesiąknięty ironią, że byłaby naprawdę głupia gdyby tego nie wyczuła.

- Nieważne – powiedziała oburzona, a Louis wybuchł śmiechem już nie wytrzymując. – Przyszłam do Harrego.

- Niezmiernie mi przykro, ale Hazz śpi. Co za pech. W takim razie już czas na ciebie, prawda?

- Nie. Obudź go.

- Chciałabym, ale nie mam ważnych uprawnień na to, by wyrywać go z jego wyimaginowanego i cudownego świata, który sobie zapewne teraz wyśnił, bo tak ślicznie uśmiecha się przez sen.

- Sądzisz, że to zabawne?

- Nawet bardzo – wtrącił Tommo. – Kat zrobisz dziś z Hazzą naleśniki?

- Nie. Dziś robimy gofry, przecież jutro będzie Alex – oznajmiłam z uśmiechem.

- To już jutro? Super! Wreszcie ją poznam. Właśnie! Zapomniałbym – powiedział i mocno mnie do siebie przytulił. – Elka kazała cię od niej mocno uściskać i powiedzieć, że będzie tęskniła.

- O, jakie to miłe z jej strony. Też będę za nią tęskniła.

- Ekhem. Ja tu jestem – wywróciła oczami blondynka.

- To jeszcze nie poszłaś?

- Tomlinson. Wyjaśnij kim jest wasza nowa zabaweczka.

- Ja mam imię – skrzywił się Lou. – Poza tym Kat nie jest zabawką, jest dziewczyną Nialla.

- No tak. Devine, tak? Wiedziałam, że gdzieś już ją widziałam.

- Super. Coś jeszcze? – zapytałam znudzona.

- Chcę rozmawiać z Harrym.

- To przyjdź później, bo nie będziemy go budzić. Było miło, cześć – chłopak dosłownie wepchnął mnie do środka i zamknął drzwi przed nosem Taylor.

- Jak mogłeś zrobić coś takiego, tej wspaniałej gwieździe?! Taylor Swift to legenda, a ty ją tak potraktowałeś. Oj, wstydź się Lou – groziłam mu palcem i chciałam zachować powagę, ale nie udało mi się to i wybuchłam śmiechem, a Louis ze mną.

Na szczęście nikogo nie obudziliśmy. Tym razem w ciszy ruszyliśmy do kuchni, by przygotować jakieś śniadanie. Przygotowaliśmy wielki stos kanapek. Kilka zrobiliśmy z serem, inne z wędliną i niektóre z pomidorem. Wszystko ułożyliśmy na stole w jadalni i przygotowaliśmy szatański plan pobudki dla naszych śpiochów. Okazało się, że Tommo zawsze w swoim pokoju ma nienadmuchane balony w razie jakiejś imprezy. Wzięliśmy więc dość duży zapas i zaczęliśmy je napełniać. Było po 10 z jednym płynem. Najpierw napełniliśmy je ketchupem, później kolejne musztardą, następne farbą i ostatnie lodowatą wodą. Na poręczy schodów rozłożyliśmy duży koc i schowaliśmy się za nim z całą naszą amunicją.

*perspektywa Louisa*

Trzeba przyznać, że razem z Katrin zgotujemy naszym śpioszkom wspaniałą pobudkę. Ułożyliśmy dookoła siebie balony, aby z łatwością po nie sięgnąć w razie potrzeby. Usiedliśmy i spojrzeliśmy na siebie z szerokimi uśmiechami.

- To jak Tommo? Na trzy? – zaśmiała się cicho.

- No jasne – powiedziałem z entuzjazmem. – Raz... Dwa... TRZY!

Zaczęliśmy rzucać śmiejąc się przy tym bardzo głośno, a nasze ofiary po chwili budziły się z wielkim piskiem, co nas rozśmieszało jeszcze bardziej. Wszyscy zaczęli uciekać, a my rzucaliśmy ich podczas ich marnych prób ucieczki. W końcu gdy cały salon był już w różnych kolorach i miejscami ociekał wodą tak jak nasze ofiary skończyła nam się amunicja i wyłoniliśmy się zza koca, przy tym cały czas się śmiejąc. Brzuchy bolały nas od śmiechu, ale nie mogliśmy przestać.

- Bardzo śmieszne – pierwsza odezwała się Perrie, której włosy były całe najprawdopodobniej w musztardzie.

- Pięknie wyglądasz Pezz – powiedziała przez śmiech Kat. – Wszyscy wyglądacie pięknie.

- Wy za to będziecie pięknie sprzątać – odparł najwyraźniej dumny z siebie Liam.

- O nie! – krzyknąłem razem z brunetką.

- O tak! – usłyszeliśmy zgodnych przyjaciół.

Niedoczekanie ich! Oburzeni udaliśmy się w stronę kuchni, a nasi przyjaciele pobiegli do swoich pokoi, zapewne by się umyć i zmienić ubrania, które nie nadawały się do użytku.

*perspektywa Katrin*

Usiadłam na blacie i wpatrywałam się w mojego wspólnika, który stał naprzeciwko mnie oparty tyłem o blat i grzebał w telefonie z dziwnym wyrazem twarzy, co nie ukrywam, że odrobine mnie bawiło.

- Lou? Co ty robisz?

- Szukam numeru do ekipy sprzątającej. Chyba nie myślałaś, że naprawdę to będę sprzątał?

- Pewnie, że nie.

- A właśnie Kat?

- Tak?

- Nie wspominaj nic o naszym "gościu". Miejmy nadzieję, że więcej tu nie przyjdzie.

- Nie ma sprawy, ja nic nie wiem.

- Katrin! – usłyszałam krzyk Perrie, która po chwili pojawiła się nadal brudna w kuchni.

- Co jest?

- Nie mam nic na zmianę. Pożyczysz mi coś? Proszę.

- Jasne, chodź.

Pociągnęłam dziewczynę na górę i stanęłam z nią przed moją szafą rozmyślając, co by na nią pasowało. W końcu wyjęłam jedną z sukienek, a do niej szpilki. Na szczęście dziewczyna miała taki sam rozmiar buta jak mój. Zadowolona wzięła ode mnie ubrania i stanęła przed drzwiami od łazienki.

- Mam nadzieję, że nie masz na dziś żadnych planów, bo spędzasz dzień ze mną.

Nim zdążyłam odpowiedzieć zadowolona blondynka wparowała do łazienki. Uśmiechnęłam się i zeszłam na dół. W sumie to nawet dobrze. Odkąd ją poznałam nie miałam okazji spędzić z nią czasu sam na sam, więc chętnie to nadrobię. Swoją drogą ciekawe gdzie mnie zaciągnie. Zrobiłam sobie duży kubek kawy i usiadłam na blacie pijąc gorący, przepyszny napój. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Kto to znowu może być?

Byleby nie ta paniusia, bo nie ręczę za siebie – pomyślałam od razu.

Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Przede mną stało trzech mężczyzn. Jeden z nich, szatyn z bródką, najwyraźniej najstarszy z nich wszystkich. Drugi z nich blondyn z delikatnym zarostem, gdzieś około 25 lat, na pewno nie więcej i ostatni z nich również blondyn, ale około 18 lat, bez zarostu i z czarującym uśmiechem. Wszyscy byli ubrani na czarno i wpatrywali się we mnie, obdarowałam ich pytającym spojrzeniem, na co oni tylko się wyszczerzyli.

- Dzień dobry – przywitał się czarnowłosy. – Jesteśmy ekipą sprzątającą.

- Można było tak od razu – wywróciłam  oczami. – Proszę za mną.

Zaprowadziłam ich do "miejsca zbrodni". Ich miny były bezcenne. Spojrzałam na nich i ledwo, co powstrzymałam się od śmiechu. Oni stali tam tylko i z szeroko otwartymi buziami oraz oczami rozglądali się po całym pomieszczeniu.

- Pani sobie żartuje, prawda? – zapytał najmłodszy.

- Czy wyglądam, jakbym żartowała? – powiedziałam to z udawaną powagą, ale udało się.

- KATRIN! – usłyszałam krzyk blondynki, która po chwili w samej bieliźnie pojawiła się u dołu schodów. – Ja w życiu nie wcisnę tej sukienki.

- Pezz – uderzyłam się z otwartej ręki w czoło. – Mamy gości.

- O witam – uśmiechnęła się do ekipy stojącej obok mnie, a później znowu obdarowała mnie swoim spojrzeniem. – Proszę cię daj mi coś, co na mnie wejdzie.

- Jasne, już idziemy – powiedziałam do niej i spojrzałam na pracowników i puściłam im oczko. – Jesteście profesjonalistami, poradzicie sobie.

Wyminęłam ich i wepchnęłam na górę dziewczynę, która paradowała w bieliźnie. Otworzyłam jej szafę i kazałam wybrać, co będzie chciała i w czym będzie czuła się dobrze. Następnie wzięłam z mojej szafki nocnej kawę, którą poprzednio tam postawiłam i wyszłam z pokoju. Czytałam różne sms'y sieciowe, które mi przyszły i nagle na kogoś wpadłam, a zawartość mojego wielkiego kubka wylądowała na jego koszulce.

- Moja kawa! – rozdarłam się i gniewnie spojrzałam gniewnie na Stylesa.

- Moja koszulka! – chłopak zmierzył mnie tym samym spojrzeniem. – Tak to jest jak się nie patrzy przed siebie.

- Odezwał się – pokazałam mu język i zwinnie wyminęłam.

Dalej przeglądałam i usuwałam różne wiadomości. Szłam przed siebie i dotarłam do szczytu schodów, gdy usłyszałam za sobą krzyk, a następnie ktoś upadł na mnie i razem ze mną spadł z wysokich schodów. Jeszcze u ich dołu leżał na mnie nie dając dopływu do tlenu.

- Boże, nic ci nie jest? – usłyszałam krzyk Tomlinsona.

- Dzięki, nic mi nie jest – powiedział i wstał ze mnie, oczywiście nie kto inny jak Harold.

- Może dlatego, że zamortyzowałam twój upadek?! – odezwałam się jęcząc.

- Harry ja pytałem Kat – zobaczyłam nad sobą rękę Louisa, której się chwyciłam.

- Hazz, naucz się chodzić – skomentowałam, gdy Tommo mnie podnosił.

- Przepraszam – wymamrotał. – Mam gorszy dzień.

- Co się stało?! Słyszałem huk! – na szczycie schodów pojawił się blondyn i szybko po nich zbiegł.

- Trochę się poobijałam, nic poza tym – wyjęczałam z trudem, plecy strasznie mnie bolały.

- Moja biedactwo – Horan przytulił mnie delikatnie gładząc bolącą część ciała.

- Kto nie umie chodzić? – tym razem na górze pojawił się uśmiechnięty Zayn.

- Harry – wymruczałam złowrogo, a Zayn zaczął klaskać.

Niall zaniósł  mnie do jadalni i posadził obok siebie przy stole. Czekaliśmy aż wszyscy zejdą na dół, a gdy już siedzieliśmy razem przy stole wzięliśmy się za jedzenie. Wszyscy zajadali się kanapkami, ale nie ja. Nie miałam ochoty, w dodatku plecy strasznie mnie bolały.

- Kat, a ty nie jesz? – zapytał zdziwiony brat.

- Nie jestem głodna.

- Uderzyłaś się w głowę, gdy spadłaś? – pytał z troską Liam.

- Nie spadłam tylko zostałam zrzucona! Poza tym to bardzo możliwe – odpowiedziałam obojętnie.

W końcu głos zabrał Nialler. Zaczął paplać, że śniadanie jest najważniejszym posiłkiem w ciągu dnia i musze je zjeść albo nie odejdę od stołu. Takim sposobem zjadłam dwie kanapki, byleby tylko osiągnąć święty spokój.

*perspektywa Eryka*

- Alex! – zawołałem wchodząc do domu dziewczyny.

- Co jest? – pojawiła się w przedpokoju i zmierzyła mnie wzrokiem. – Ty chyba zbyt dobrze czujesz się w moim domu.

- Też się cieszę, że cię widzę kochana przyjaciółko – rzuciłem jej się na szyję i zacząłem śmiać.

- Dobra, dobra. Nie podlizuj się. To czego chcesz?

- Sama mówiłaś, żebym przyszedł.

- Naprawdę?

- Tak – przeciągnąłem wyraz uważnie jej się przyglądając. – Spakowana?

- Jeszcze nie do końca.

- No to zaraz ci pomogę dokończyć. O której masz jutro samolot?

- No wiesz... Chyba – zacinała się udając, że myśli, bo przecież ona nigdy nie myśli.

- Zapomniałaś – bardziej stwierdziłem niż zapytałem. – Zaraz zadzwonię do Kitty i się dowiem.

- No dobra, ale chodź na górę, bo musze w końcu dopiąć tą walizkę.

Pokiwałem tylko głową na boki i wbiegłem do jej pokoju. Usiadła nas wypchaną, czubata walizką, która wyglądała jakby miała wyjechać na ponad rok, a nie tylko na miesiąc, ale nieważne. Usiadłem na łóżku ki dalej się jej przyglądałem. Musze przyznać, że cała sytuacja wyglądała przekomicznie. Wyjąłem telefon i zadzwoniłem do Kitty. Nie odbierała, ponowiłem próbę i tym razem raczyła się odezwać.

- Hej Eryk – usłyszałem jej radosny głos i dziewczęcy śmiech w tle.

- Hej Kitty, przeszkadzam?

- Nie, nie. Jestem z Perrie w kawiarni, możesz mówić.

- Perrie? – pytałem zaskoczony. – Perrie Edrwards?! Ta śliczna blondynka z Little Mix?!

- Eryk. Jesteś na głośnomówiącym – wybuchła śmiechem.

- Kitty! Zabiję cię!

- Też cię kocham.

- Dobra, nieważne. Chciałem zapytać o której Alex ma samolot, bo zapomniała.

- Naprawdę? Az tak bardzo ją ruszył ten wyjazd, że zapomniała, o której ma samolot? Świetnie – zaśmiała się. – O 13:00. Dopilnuj, żeby niczego nie zapomniała i dotarła na lotnisko.

- Ok. To ja już nie przeszkadzasz. Baw się dobrze i pozdrów Perrie.

- Jak miło – usłyszałem piękny, melodyjny głos. – Też cię pozdrawiam.

- Boże, ja nie wierzę. Musze ochłonąć. Pa!

- No, cześć.

Rozłączyłem się i z telefonem przy uchu wpatrywałem się w ścianę, która podczas bitwy moich myśli była naprawdę interesująca. Perrie Edwards zna Katrin? Ciekawe jak się poznały. W dodatku ta piękna blondynka mnie pozdrowiła, nie mogę w to uwierzyć, to takie cudowne.

- Ziemia do idioty! Co ty się tak szczerzysz do tej ściany?!

- Wcale się nie szczerze do ściany! Dlaczego tak w ogóle przerywasz moje rozmyślania wyrywając mnie tym samym z jakże pięknej krainy, w którym jednym z gości była sama Perrie Edwards, która się do mnie odezwała, a w moich marzeniach nawet dotykała, a ty wyrwałaś mnie z tych pięknych marzeń!

- Co za potok słów – zaśmiała się. – A teraz ściągaj swój "zacny" tyłek z mojego łóżka i chodź na ciastko, bo jestem, głodna.

- Na dole jest coś takiego jak kuchnia, nie możesz sobie zrobić kanapki?

- Ale ja chcę ciastko!

- Dobra, już idziemy.

Ściągnąłem się z łóżka i ruszyliśmy w stronę kawiarni. Kupiliśmy ciastka i zaczęliśmy je konsumować. Później trochę pospacerowaliśmy dużo przy tym rozmawiając i umówiliśmy się na jutro, bo mam z nią jechać na lotnisko. No cóż. Będę musiał przeżyć miesiąc bez moich przyjaciółek...

________________________________________________

na dziś to tyle. jutro raczej nie będzie rozdziału, ale postaram się i może mi się uda.

jednak bardzo w to wątpię.

miłego czytania. ;3