Rozdział 22.

- Kitty, jak słodko – usłyszałam Alex. – Zaczekaj połączę z Erykiem.

- Okey – rzuciłam i dalej patrzyłam na chłopaków.

- Już. 

- To co jest takie słodkie?

- Chyba nie sądzisz, że nie oglądamy?! – skomentował Eryk.

- Ale o czym wy mówicie? Nie rozumiem was – powiedziałam, na znak, że się poddaję.

- Koncert i to, co zrobił Nialler przed chwilą, to było takie słodkie – mówiła podekscytowana Alex.

- Przestań, nie zachwycaj się tak – przygasił jej entuzjazm Eryk.

- No przestań, pasują do siebie.

- Przestaniecie?! – zapytałam zdenerwowana.

- Sorki – powiedzieli razem.

- Dziękuję – powiedziałam i zrobiłam głupią minę wywracając oczami.

- Kitty nie rób takich min – skomentowała od razu dziewczyna.

- Ej, a skąd wiesz, że zrobiłam minę?

- Doskonale cię widzimy – wyjaśnił Eryk.

- Rozmawiasz z nami, a tak naprawdę czekasz, aż on znowu się odwróci – dodała Alex.

- Ja też to widzę.

- Nawet nie wiecie jak bardzo, chciałabym tam teraz wejść i się do niego przytulić –wyznałam.

- Kitty, a pomyślałaś o tym, co będzie jak już wyjedziesz? – zapytała przyjaciółka.

- Nie, ale wiem, że będę tęskniła. Nie chcę teraz o tym myśleć.

- Wyobrażam sobie tę tęsknotę – skomentował chłopak.

- Dzięki, ty to potrafisz wesprzeć człowieka.

- Kitty, jeszcze raz przepraszam za Rose.

- Spokojnie, nie gniewam się na ciebie.

- O mój Boże – przerwała nam podekscytowana Alex. – Śpiewają WMYB!

Rozmawiałam z nimi jeszcze kilka minut, aż w końcu koncert powoli dobiegał końca, więc pożegnałam się z moimi przyjaciółmi i czekałam niecierpliwie na koniec. Wreszcie chłopcy stanęli na środku i ukłonili się, ale ze sceny zaczął schodzić sam Harry, zastanawiałam się, o co chodzi i dlaczego nie idą inni.

- Chodź – powiedział z uśmiechem podając mi dłoń.

- O, nie! Ja tu zostaję – odpowiedziałam stanowczo.

- Ja się nie pytam, czy chcesz iść.

- Hazz, ja tam nie wyjdę.

- Skoro tak sądzisz – powiedział z głupim uśmiechem i przerzucił mnie przez ramię.

- Harry, weź mnie puść! Co ty wyprawiasz do cholery?!

Wyszedł na sam środek sceny i postawił mnie między sobą, a blondynem. Najwyraźniej wszystko było zaplanowane. Miałam ochotę ich tam wszystkich udusić. Wszyscy się na nich patrzyli, a przez to, ze stałam z nimi, na mnie również.

- Pewnie znacie Katrinę – zaczął Harry. – Przywitacie ją w Paryżu?

Rozległ się wielki krzyk, uśmiech sam wymalował mi się na twarzy. To było niesamowite.

- Lubicie Kat? - zapytał Louis i znowu usłyszeliśmy wielki krzyk.

- Tak słabo? – skomentował Liam i wszyscy krzyczeli jeszcze głośniej.

- To było coś – dodał Zayn z szerokim uśmiechem.

- Rozumiemy was. Też ją kochamy – powiedział Niall i pocałował mnie w policzek.

Wszyscy zaczęli bić brawa i krzyczeć „Natrin”. To było urocze i sprawiło mi wielką radość. W takiej atmosferze zeszliśmy ze sceny. To było wspaniałe. Odczytałam sms’y, które dostałam stojąc na scenie. Jeden był od Alex o treści „Natrin 4ever. <3” i o tej samej treści od Eryka. Zaśmiałam się i pokazałam blondynowi sms’y, od razu zareagował tak jak ja. Wyszliśmy z koncertu z „drobną” pomocą ochrony i poszliśmy na pizze. Zjedliśmy, o dziwo w spokoju i wróciliśmy do hotelu. Zmęczeni rozeszliśmy się do pokoi i po krótkim prysznicu poszliśmy spać. Samolot mieliśmy o 13:00 następnego dnia. Zasnęliśmy z Niallerem około 1:00 wtuleni w siebie. Tej nocy nic mi się nie śniło, przez co całą noc spokojnie spałam. Obudził mnie przeraźliwy krzyk. Kobieta, najprawdopodobniej mieszkająca pod nami bardzo krzyczała. Wstałam, założyłam jeansy, bluzę i buty i zeszłam na dół. Chciałam zapytać, czy nie mogłaby być trochę ciszej. Zapukałam i pisk ucichł, ale zamienił się w cichy szloch. Miałam się wycofać, zaczęłam się zastanawiać, czy dobrze zrobiłam przychodząc tu, a może po prostu powinnam to zignorować. Otworzyła mi drzwi dziewczyna, którą widziałam poprzedniego dnia przy podpisywaniu płyt. Miała długie, proste, rude włosy i… rozciętą wargę. Płakała.

- Wszystko w porządku? – zapytałam widząc jej stan.

- Tak, mogę w czymś pomóc?

- Jesteś pewna? Krew ci leci.

- Tak jestem pewna – uważnie zmierzyła mnie wzrokiem. – Ty jesteś Katrin? Katrin Devine?

- Tak to ja, ale właściwie to…

- Kevin, chodź szybko, to Katrin! – rozdarła się dziewczyna przerywając mi.

- Kto? – usłyszałam gruby głos i po chwili w drzwiach pojawił się umięśniony brunet. – Faktycznie to ty.

- Znamy się? – zapytałam widząc jak chłopak mi się przygląda.

- Jesteśmy przyjaciółmi Dylana.

- Nie znam żadnego Dylana – powiedziałam szybko. – Musieliście mnie z kimś pomylić. Chciałam tylko prosić, żebyście byli trochę ciszej i już sobie idę.

Odwróciłam się i szybko pognałam na górę. Weszłam do pokoju, Niall jeszcze spał. Wyjęłam z walizki czarne rurki, sweter i conversy i poszłam wziąć prysznic. Po skończonym prysznicu wysuszyłam włosy i związałam je w wysokiego kucyka. Wyszłam z łazienki, blondyn już nie spał tylko leżał i najwyraźniej an mnie czekał. Uśmiechnęłam się szeroko na jego widok.

- Cześć kotku – powiedziałam z szerokim uśmiechem i podeszłam do niego.

- Cześć skarbie – odpowiedział i mnie pocałował.

W trakcie naszego pocałunku do pokoju wbiegł Harry. Od razu spojrzeliśmy na niego pytająco, a on tylko szeroko się wyszczerzył.

- Co ty tu robisz? – zapytałam podejrzliwie.

- Ja nic, przyszedłem tak sobie.

- Hazza, co jest? – wtrącił Niall.

- Miałem pilnować, żeby Kat siedziała w pokoju, bo jakiś koleś jej szuka – powiedział szybko i walnął się w głowę jakby wydał jakiś sekret. – Jestem idiotą.

- Trochę tak, ale za to cię lubię – wyminęłam go w drzwiach i wyszłam.

Na korytarzu zobaczyłam jak Josh kłóci się z tym Kevinem, z którym miałam styczność na dole.

- Ej, zostaw go – powiedziałam od razu i podeszłam do chłopaka.

Odwrócił się i spojrzał mi prosto w oczy, przeszedł mnie dreszcz, coś w środku kazało mi uciekać stamtąd jak najszybciej, ale wiedziałam, że to nie jest wyjście. Uważnie wpatrywał się prosto w moje oczy jakby w nich utonął.

*perspektywa Kevina*

Odwróciłem się, bo usłyszałem jej głos. Przyszedłem tu tylko z nią chwilę pogadać. Nie chciałem doprowadzić do kłótni. Spojrzałem w jej jasnobrązowe tęczówki. Wyrażały tak wiele emocji, ale też jakby prosiły, żeby jej nie skrzywdzić. Była inna niż wszystkie dziewczyny, miała w sobie coś, co przyciągało do niej. Stałem bardzo blisko niej i patrzyłem dokładnie w jej oczy.

- Teraz wiem dlaczego on się tak uwziął – powiedziałem tak, żeby tylko ona to usłyszała.

- Dlaczego? Nie rozumiem dlaczego.

- Jesteś wyjątkowa, taka tajemnicza i taka śliczna. Nigdy nie miał tak ładnej dziewczyny, dlatego się uparł – wyszeptałem.

- Nie odpuści? – zapytała, a jej oczy się zaszkliły, a ja usłyszałem jakieś kroki za sobą. – Niall, zostaw! Tylko rozmawiamy, jest dobrze.

- Przepraszam, za to całe zajście – nadal szeptałem. – Chciałem cię tylko ostrzec.

- Ostrzec?

- Wiem, że dziś wracasz do Londynu. Uważaj na siebie, tam nie jesteś bezpieczna.

*perspektywa Katrin*

Po tych słowach dotknął delikatnie mojego policzka, odwrócił się i tak po prostu odszedł, a ja jeszcze chwilę stałam na samym środku hotelowego korytarza i próbowałam sobie uświadomić to, co on przed chwilą powiedział, a to wcale nie było łatwe. Zastanawiałam się tylko dlaczego jeden z kolegów Dylana mnie przed nim ostrzega. Wszystko było dziwne. Czułam, że mam łzy w oczach. Josh podszedł i bez słowa mnie przytulił.

- Wszystko dobrze? – zapytał z troską Liam.

- Tak, on nic złego nie chciał zrobić.

- Co on ci powiedział? – wtrącił Harry.

- Chodźcie do pokoju – powiedziałam i wszyscy poszli za mną.

Weszliśmy do pokoju i opowiedziałam im wszystko. Stwierdzili, że nawet nie dadzą mu się do mnie zbliżyć, więc nie mam się czego obawiać. Ufałam im i wierzyłam w każde ich słowa. Zeszliśmy na śniadanie, szybko skonsumowaliśmy posiłek, co nie było zbyt łatwo, gdy siedzi się przy stoliku, gdzie jeżeli nie uważasz to możesz dostać ziemniakiem w głowę, tak jak Dan i udaliśmy się do pokoju, żeby się spakować, bo zostało nam mało czasu. Szybko dopakowaliśmy walizki i wybiegliśmy z pokoi. Oddaliśmy klucze i wyszliśmy z hotelu gdzie czekała już na nas, tym razem biała, limuzyna. Dojechaliśmy na lotnisko. Fani byli wszędzie. Jakimś cudem udało nam się dostać do samolotu.

*perspektywa Harrego*

Siedziałem tuż obok naszej sławnej pary i nie mogłem sobie wybaczyć tego, że o nią nie walczyłem, że tak po prostu odpuściłem tak wspaniałą dziewczynę. Niall jest moim przyjacielem, ale przecież mieliśmy te same szanse, a ja tak po prostu się poddałem. Byłem głupi, a teraz tego żałuję.

- Hazz, wszystko w porządku? – usłyszałem jej głos, dzieliło mnie od niej tylko przejście.

- Co? Ja? Tak wszystko ok – wydukałem.

- Przecież widzę, że nie jest – powiedziała, a głowa blondyna spadła na jej ramię, prze co na jej twarzy wymalował się cudowny uśmiech.

- Po prostu chce mi się spać – skłamałem.

- To, na co czekasz? Idź spać – powiedziała z uśmiechem.

Zaśmiałem się i już nic nie odpowiedziałem. Nie poszedłem spać, chyba jako jedyny w samolocie. Po około godzinie spojrzałem na nią, spała. Głowa Nialla była oparta na jej ramieniu, a jej na jego głowie. Pomyśleć, że gdybym się z nią umówił to teraz może ja siedziałbym na jego miejscu.

- Co z tobą? – Liam przyłapał mnie, gdy wpatrywałem się w Kat.

- Ze mną? Nic – spojrzałem na niego, a on wstał z miejsca.

- Chodź – pociągnął mnie za rękaw, wstałem i ruszyłem za nim.

__________________________________________

wow. wchodzę sobie tutaj dzisiaj, a tu prawie 1300 wyświetleń. *,*

dziękuję bardzo, no i za wszystkie komentarze też. :))

miłego czytania. ;3